صبورانه در انتظار زمان بمان
هر چیز در زمان خودش رخ می دهد
باغبان حتی اگر باغش را غرق اب کند
درختان خارج از فصل میوه نمی دهند
سالها پیش تو اوج جوونی وقتی عاشق شدم وقتی یه رابطه برای من عاشقانه خیلی زود تموم شد.مردی که عاشقش بودم توی اخرین پیامش متن بالا رو برام فرستاد.تمام این سالها یادم مونده و جمله خوبی بود برام ولی حالا فکر میکنم.خیلی وقتا خیلی اتفاقا توی بدترین زمان ممکن اتفاق میوفتن.
با قبول شدنم توی ازمون تخصص اتفاقا یکی بعد از دیگری داره میوفته و تا کجا میخواد ادامه پیدا کنه فقط خدا میدونه. گاهی وقتا عشق خیلی دیر میاد.خیلی دیر میفهمه که تو هستی. وقتی که ادم نه که نتونه ببخشه نمیخواد که ببخشه.نمیخواد برگرده به گذشته.توی تموم این سالها بعد از فارغ التحصیلیم هر روز و هر لحظه جنگیدم با خودم با دلم با همه خودم.تا اون دختری نباشم که نیاز داره دوست داشته بشه و دوست بداره.نباشم اون دختری که عاشق در اغوش کشیده شدنه.نباشم اون دختری که بار زندگیشو کس دیگه ای به دوش بکشه.جنگیدم با طبیعت فطری انسانی که خدا توی وجود هر کسی گذاشته.خو کردم با تنهایی.بخشیدم خودمو بخاطرات اشتباهاتم بخاطر گذشته ای که توش مقصر نبودم.کم کم خودمو دیگه بغل نکردم.با خودم دعوا کردم .با خودم قهر کردم با خودم جنگیدم و از خودم متنفر شدم.دست خودمو گرفتم و بردم سفر.بهش گفتم تو توی تنهایی هم میتونی خوشحال باشی.میتونی خیلی کارایی که دوست داری رو بکنی.و حالا که همه چی روی رواله.حالا که دوست دارم این تنهایی رو.برگشته و میگه باور کرده که اون سالها دوسش داشتم.برگشته و میگه نمیخواد برای همیشه از دستم بده.حالا میخواد کنارم باشه.
حالا من ایستادم رو بروش با یه لبخند گنده.میگم یه دلیل بیار که بخوام باهات ازدواج کنم؟من پول دارم کار دارم درس دارم موقعیت اجتماعی دارم ازادی هامو دارم.من و تو کنار هم باشیم همو عذاب میدیم.طرد میشیم از طرف خونواده و دوستانمون.اتیش میزنیم به جوونیمون.بهش میگم من توی ۲۹ سالگی هیچ مردی نیست که دوسش داشته باشم.برای من همه شماهاپر از بدی و نفرتید.تموم جوونیم جنگیدم با این فکر منفیم ولی تو و تمام کسایی که بهشون اعتماد کردم باز هم همین نفرت رو فقط به من ثابت کردین.اینا تقصیر هیچ کس نیست فقط تموم این اتفاقا باید میوفتاد.حالا من نمیخوام با ازدواج کردن چیزی رو از دست بدم.حالا من هیچ دلیلی برای ازدواج کردن یا حتی عاشق شدن ندارم
درباره این سایت